4. Ročník Šarišského Krídla
Postrehy zo 4. Ročníku Šarišského Krídla
Rozhodnutie vyraziť na východ po minuloročnej pauze padlo v našej domácnosti ešte niekedy v zime. Výlet na východ sa snažíme vždy spojiť aj s poznávaním krás, ktoré horný Šariš ponúka plným náručím, stačí si len vybrať. Pretože žiadny zásah vyššej moci, ktorý by to zmenil sa nedostavil, vo štvrtok pred súťažou sa naša stará dobrá Astra s *cikádami v remeňovom prevode od kompresora klimatizácie, na palube s modelmi a s nami zahryzla do štyristokilometrového sústa. V Ružomberku mi oči padnú na totem pumpy Benzinolu a v reflexe na lacnejšiu tankovačku točím ostrú pravú a ľutujem, že som v Nitre Astru kŕmil. Nafta je tu lacnejšia o celých 10 centov ako u nás!!! Po ubytovaní sme sa zvítali s organizátorom Šarišského krídla Vladom Švecom, spoločne sa prešli historickým námestím, návšteva ktorého sa nedá vynechať podobne ako kúpanie v mori, pri ceste do južných prímorských štátov. V piatok statočne plníme bobríka poznávania. Do zápisníčka pribudne bod za zrúcaninu hradu Zborov. Hore na hrade stretáme zmiešanú Japonsko – Slovenskú rodinu. Slovenská manželka usilovne fotí svojho manžela z krajiny vychádzajúceho slnka v každom možnom výklenku s výhľadom na bývalé majetky hradných pánov. Dokumentačnú činnosť na povel **Banzaj ukončí dobiedzajúca slovenská osa. Obeť ešte stihne zakričať „Sting me“ a ruku si pritíska rovno pod čuchovým orgánom . Ďalším puntíkom do zápisníčka je skanzen ľudovej architektúry v Bardejovských kúpeľoch. Tam stretáme Mirka s Alickou, ktorí sa rozhodli prísť na poslednú chvíľu a aj Judku s Lojzom. Všetci deň pred súťažou využívame na rekreačnú činnosť. Poslednou kolónkou dňa do zápisníka je jeden z unikátnych drevených kostolov, ktoré sa hojne na východe vyskytujú. Tento je v maličkej dedinke Hervartov. Priznám sa že som doviedol do omylu seba a aj svoju manželku, keď som tvrdil že je pravoslávny. Všetko sa vyjasnilo pozvánkou práve prichodivšieho správcu, ktorý neváhal zaklopať na okno už naštartovaného auta a pozvať nás do interiéru kostola. Dozvedáme sa že bude omša a práve zvedavosť, ako bude prebiehať vo východnej cirkvi patriacemu svätostánku, nás zadržala. Bohoslužba bola presne ako rímskokatolícka. To preto, lebo kostol je, rímsko – katolícky. Vplyv pravoslávnej cirkvi je silný a vidieť to aj na vnútornej výzdobe kostola a tá ma dokonale zmiatla.
Súťažný deň začíname skorým príchodom na bývalé práškarske letisko, aby sme pomohli domácim organizátorom. Tam už v plnom nasadení pripravujú zázemie príslušníci famílie Švecových. Pomáhame kotviť stany, vytyčovať štartovisko pre vetrone a krájať zeleninu. Martin sa ujal funkcie oheňmajstra a smaží klobásy k raňajkám. Postupne sa pridávajú aj ostatné modelárske manželky a z poľnej kuchyne sa šíri vôňa nielen parfumov, ale aj smaženej cibule na tradičný gulášik. Organizátor Vlado sa nezastaví ani na chvíľu, snaží sa dodržať časový harmonogram presne podľa propozícií a vojenským hlasom umocneným megafónom obháňa súťažiacich. A organizácia šlape naozaj na výbornú. Každý vie čo má robiť, na čo dohliadať. Napríklad mladučký časomerač neváha rozkázať „otcom a starým otcom“ označovať po vykonanom lete polohu padáčika z erárneho gumicuku vlajkou krikľavej farby. Vlado vymenuje aj kontrolnú komisiu, ktorá dohliada na dodržanie litery pravidiel. Za takéto rozčerenie hladiny prílišnej benevolencie Ti Vladko patrí veľká vďaka. Systém lietania na kolá dáva súťaži patričnú dynamiku a spravodlivé podmienky. Skúšam štartovať coxíka. Potvora na obyčajné palivo, ktoré mu doma výborne chutilo, tu na východe namiesto šprintu iba kľuše. Skúšam nitrované, ktoré mi podaroval Miro Petrila a razom je to o triedu vyššie. Motor je rozjedovaný na maximum, aké mu veľká vrtuľa dovolí. Beží zhruba tri a pol minúty. Ale za ten čas je model v ukrutnej výške. Slabosťou môjho Meteora je mizerná reakcia na polohu smerovky. Keby ma neovládala lenivosť počas tých pekelných horúčav posledných týždňov, zväčšil by som jej pohyblivú časť. Nechcem riskovať stratu modelu za týchto podmienok, tak ho zámerne potlačením výškovky udržujem na rýchlosti, aby reakcie smerovky boli ešte únosné. Tomu zodpovedajú aj naletené časy. Skrátka pol Texaco ešte lietať neviem, ale, učím sa. Žiadna sláva to nie je ani s vetroňom. Aj keď sa na okolitých svahoch predvádzajú minitornádka prachom z vyprahnutých polí vykresľujúce stúpavé prúdy mimoriadnej intenzity, tieto sú veľmi úzke a nájsť ich bez farbiaceho prachu je obtiažne. Podarí sa mi to až na záver, keď sa s Mirom Salakom navzájom ponúkame na štart. Jediné maximum mi zabezpečilo druhú priečku. Aj ma to trochu škrelo, že som tú ponuku na štart prijal. Do stúpaku mohol letieť on a škrabka na zemiaky mala byť moja. Nad letiskom nádherne v termike krúžila Rasťova Valkýria. Našťastie teraz vojačikov nehľadala, aj keď v okolí Zborova je veľa mladých mužov, čo pre pýchu mocných predčasne snívajú svoj večný sen.... Smoliarom podujatia sa stal Martin Polák, ktorému hneď na úvod dal model kopačky a zmizol v diaľke smerom na Zborov.
Výbornou bodkou za súťažou bolo dekorovanie víťazov, kde sa Vlado rozhodol odmeniť aj netradičné pozície. Udeľoval za štvrté miesto škrabku na zemiaky- pekné synonymum povestnej krumpľovej medaily. Tiež ocenil podľa vlastného výberu ďalších účastníkov stavebnicami plastikových modelov a literatúrou za.... vlastne som ani nepostrehol za čo, ale každopádne to bolo milé oživenie.
Pomáhame ešte domácim baliť prístrešky a zbierať neporiadok. Po rozlúčke ideme na Slnečný majer do Stebníckej Huty. Areál je to pekný, veľký so značným potenciálom, ale nato že je sobota a leto, zíva prázdnotou.
Po ceste domov pridávame ďalší puntík Bobríka poznávania. Tentoraz to je hrad v Starej Ľubovni. Prehliadka bola výborne oživená vystúpením Sokoliarov. Trošku mi pripomínali modelárov. Aj ich lietajúce „aparáty“ poslúchali povely. Východné Slovensko, o rok do videnia.
Palo Rábek
* Cikáda – Hmyz hojne sa vyskytujúci v Stredomorí, vydávajúci charakteristické výrazné cvrlikanie
** Banzaj- Japonský bojový pokrik